Dzień z życia nastolatka z Aspergerem [list]

Wiele z naszych puzzli dywanowych i mat sensorycznych dla dzieci trafia do bardzo unikalnego, tajemniczego, a jednocześnie magicznie pięknego świata – świata dzieci i nastolatków z autyzmem oraz z Zespołem Aspergera. Kontakt z nimi niezmiennie poszerza nasze horyzonty i uwrażliwia nas na to, że to, co dla nas standardowe i oczywiste, dla innych może być bardzo niekomfortowe i powodować duże obciążenia emocjonalne.

Zupełnie nie dziwią nas też wiadomości z prośbą o dodatkowy puzzel, bo „9 elementów jest nieparzyste i budzi frustrację” albo pytania o to, czy możemy stworzyć zestaw z 16 sztuk, „żeby było symetrycznie” 😉

Codzienność nastolatka z Zespołem Aspergera

Cześć, nazywam się Tomek, mam 13 lat. Mam autyzm, co sprawia, że mój świat jest trochę inny niż większości ludzi. Ale to nie znaczy, że jestem inny od was. Po prostu patrzę na świat trochę inaczej, i czasami potrzebuję trochę więcej wsparcia.

Mój dzień zaczyna się zazwyczaj wcześnie rano. Rano lubię słuchać delikatnej muzyki, która pomaga mi się uspokoić. Hałas i głośne dźwięki czasami sprawiają, że czuję się zagubiony i zestresowany. Muzyka to mój sposób na radzenie sobie z tym stresem.

Najbardziej lubię, gdy moja mama przygotowuje mi śniadanie. Lubimy razem gotować. Uwielbiam patrzeć, jak mieszamy składniki i tworzymy pyszne potrawy. Jedzenie jest dla mnie ważne, ale jestem wybredny. Nie lubię, gdy jedzenie się miesza, i bardzo nie lubię smaków, które są zbyt intensywne. Dlatego moja mama zawsze stara się przygotowywać dla mnie jedzenie, które lubię.

Chodzenie do szkoły jest trudne. Czasami boję się nowych miejsc i nieznajomych ludzi. W szkole moja nauczycielka jest bardzo cierpliwa i pomaga mi zrozumieć nowe rzeczy. Lubię, gdy mamy strukturę i rutynę. Boję się, kiedy nie rozumiem, co się dzieje.

Po szkole lubię spędzać czas na polu. Lubię patrzeć na chmurki na niebie i słuchać liści. To jest spokojne i uspokajające. Lubię też leżeć na podłodze na puzzlach. Moje ulubione są miękkie i wygodne do leżenia. Kładę się na nich i delikatnie dotykam rękoma każdego kawałka. To pomaga mi się uspokoić, gdy czuję jak myśli są złe.

Czasami mam też trudne chwile. Boję się hałasu i zmian w planach. Wtedy chcę być w swoim pokoju. To jest jak moje miejsce, gdzie mogę się schować.

Wieczorem lubię czytać książki. Czytanie to dla mnie sposób na odkrywanie nowych światów i historii. Lubię, jak mama czyta mi głośno, a razem wyobrażamy sobie przygody.

Mam autyzm, ale jestem wyjątkowy, tak samo jak każdy z was. Moje zainteresowania i potrzeby mogą być inne, ale to nie znaczy, że jestem gorszy. Chociaż czasami mam trudne chwile, to moja rodzina jest zawsze przy mnie. Dzięki nim uczę się, jak funkcjonować w tym wielkim świecie.